RETROMOBILE: RENAULT – 50 LAT BERLINETTE ALPINE A110

Renault będzie świętowało 50-lecie modelu A110 przez cały rok. Auto było już prezentowane na salonie Rétromobile, który odbywał się w pierwszym tygodniu lutego. Pojawi się także między innymi podczas następujących imprez: Festival of Speed w Goodwood (W. Brytania – od 29 czerwca do 1 lipca) oraz Festiwal Renault na torze wyścigowym Linas-Monthléry (22 i 23 września).

Historia sukcesu silnika z modelu Renault 8 pod maską Alpine rozpoczęła się w 1962 roku na Salonie Paryskim, podczas którego Jean Rédélé przedstawił model Berlinette A110. Następca modelu Alpine A108 zyskał na klasie i agresywności dzięki spłaszczonej masce silnika, większej powierzchni szyb i tylnym światłom z modelu Renault 8.

Nowy blok silnika wymusił odmienne zaprojektowanie wlotów powietrza. Ponieważ chłodnica nowego bloku została umieszczona z tyłu, wloty powietrza, przesłonięte czterema chromowanymi listwami, umieszczono w tylnych błotnikach z żywicy. Po tych modyfikacjach model Berlinette A110 nabrał zdecydowanej elegancji. Jego surowa i niezwykle harmonijna linia stała się nieskazitelnie czysta.

Silniki

W modelu Berlinette wykorzystywano silniki z innych modeli Renault. Wybrano drogę ewolucji ich pojemności, a marka Renault widząc rozmach przedsięwzięcia zleciła modyfikacje firmie Alpine. Po jednostkach napędowych modeli Dauphine i Renault 8, bloki silników pochodzące z modeli Renault 12 i Renault 16 były wykorzystywane i modyfikowane przez różnych techników – czarodziei.

Najsłynniejszy spośród nich – Marc Mignotet – zmodyfikował różne wersje silnika Renault 8 i stworzył silniki o pojemności: 956 cm3, 1108 cm3, 1255 cm3 oraz 1296 cm3. Pochodzący z Renault 8 blok silnika o pojemności 1108 cm3, zmodyfikowany przez Amédée Gordiniego, zyskał moc 95 KM dzięki zastosowaniu podwójnego gaźnika. W dalszej kolejności pod maskę trafiły silniki o pojemności: 1289 cm3 (Renault 12TS), 1470 cm3, 1565 cm3 oraz 1647 cm3 (Renault 16) i 1605 cm3 (Renault 17).

Przyczepność

Kierowcy Berlinette mówią, że samochód ten lepiej trzyma się drogi na łukach niż na odcinkach prostych. Jego silnymi punktami są zwrotność i napęd, a to dzięki umieszczeniu silnika w tylnym zwisie. Dzięki temu samochód daje się wprowadzić w poślizg, który można łatwo kontrolować kierownicą i pedałem przyspieszenia. Jazda po prostej jest czasami kłopotliwa, jednakże ten samochód nie zachęca do jazdy, a do rajdowego prowadzenia. Jego wady są jego zaletami…

Wyposażenie

Widoczna pod kierownicą obszytą skórą deska rozdzielcza jest bogato wyposażona. Umieszczono na niej prędkościomierz i obrotomierz. W zależności od wersji może znajdować się na niej wskaźnik ciśnienia oleju, amperomierz, wskaźnik temperatury płynu chłodzącego, zegar. Reszta jest dość uboga, żeby nie powiedzieć spartańska. Siedzenia są pokryte czarnym skajem, można je przesuwać do przodu i do tyłu oraz regulować kąt nachylenia oparcia. Na drzwiach zamontowana jest korbka do opuszczania i podnoszenia szyb.

Czasami jest również montowana rączka dla pasażera, W samochodzie dostępne są następujące opcje: światła przeciwmgłowe, większy zbiornik paliwa, obręcze kół z metali lekkich, siedzenia kubełkowe.

Prawie 7 500 samochodów

Ilość modeli A110 wyprodukowanych we Francji w zakładzie w Dieppe (coś dla statystyków!): 1963 – 50; 1964 – 94; 1965 – 159; 1966 – 203; 1967 – 194; 1968 – 246; 1969 – 560; 1970 – 933; 1971 – 1024; 1972 – 846; 1973 – 459; 1974 – 613; 1975 – 800; 1976 – 578; 1977 – 133.

W lipcu 1977 r. ostatni wyprodukowany we Francji model Berlinette, o numerze produkcyjnym 6 892, zjechał z linii montażowej fabryki Alpine w Dieppe. Co dziwne, nie był on w kolorze niebieskim – podstawowym kolorze modelu A110 – ale metalizowanym zielonym.

Model ten był również produkowany na większą lub mniejszą skalę w Brazylii, Meksyku (około 300 sztuk), Bułgarii (około 200 sztuk) i w Hiszpanii w zakładzie FASA (około 1 500 sztuk).

W sumie uszczęśliwił prawie 7 500 właścicieli – pasjonatów.

Lekkość i zwrotność Berlinette doskonale sprawdzały się na zawodach. Poza tym, że auta sprawiały przyjemność kierowcom, dawały także dużo radości widzom, którzy mieli okazję oglądać je w najbardziej akrobatycznych ewolucjach. Sporządzenie listy wszystkich sportowych sukcesów modelu Berlinette wydaje się niemożliwe.

Oto jednak kilka głównych etapów:

1961 – 1968: początki
W 1963 r. José Rosinski odnosi pierwsze zwycięstwo za kierownicą modelu A110 podczas Rajdu Lwów (Rallye des Lions). Dalszy ciąg sezonu jest równie owocny i naznaczony między innymi debiutem Jacques’a Cheinisse’a w Rajdzie Jesiennym (Rallye d’Automne).

W ciągu następnych lat różni kierowcy wyróżniają się na zawodach krajowych i międzynarodowych, pokonując znacznie silniejsze pojazdy uznanych marek.

– 1967: powstanie zespołu
Alpine zmienia nazwę na Alpine Renault. Pojawiają się nowi kierowcy: ze strony zespołu fabrycznego są to Gérard Larrousse, Jean-Claude Andruet, Jean-Pierre Nicolas, wśród kierowców amatorów między innymi Bernard Darniche.

– 1968: pierwszy tytuł Mistrza Francji
Po zwycięstwach Gérarda Larousse’a w Rajdzie Na Śniegu i Lodzie (Neige et Glace) i Rajdzie Lotaryngii (Rallye de Lorraine), tytuł Mistrza Francji zdobywa Jean-Claude Andruet odnosząc cztery zwycięstwa w tym sezonie.

1969: Marka nabiera mocy
Tego roku kierowcy Jean Vinatier i Jean-Claude Andruet odnoszą wiele zwycięstw. Pierwszy z nich zdobywa zresztą na zakończenie sezonu tytuł rajdowego Mistrza Francji.

1970: Mistrzostwa Europy i Mistrzostwa Francji
Berlinette 1600 S otrzymuje homologację w Grupie 4. Może nareszcie walczyć prawie na równi z innymi zawodnikami prowadzącymi znacznie mocniejsze samochody. Jean-Claude Andruet, po kilku wyczynach i ujarzmieniu tego modelu, zdobywa na zakończenie sezonu tytuł Mistrza Francji i Mistrza Europy.

1971: Berlinette zdobywa Monte Carlo
To będzie również dobry rok. Ove Andersson wygrywa Rajd Monte Carlo, Jean-Luc Thérier jest drugi, Andruet trzeci. Andersson wygrywa również we Włoszech, stawiając czoła goniącej go armadzie Fiatów i Lancii. Wygrywa również austriacki Rajd Alp oraz Rajd Akropolu i zdobywa dla Alpine międzynarodowy tytuł mistrzowski. Natomiast Jean-Pierre Nicolas sięga po tytuł Mistrza Francji.

1972: W drodze do sławy
Blok silnika o pojemności 1800 cm3 i większej mocy zastępuje jednostkę o pojemności 1600 cm3. Jean-Claude Andruet triumfuje w Rajdzie Korsyki. Następują liczne zwycięstwa wszystkich kierowców zespołu. Na koniec sezonu Mistrzem Francji zostaje Bernard Darniche. Jean-Luc Thérier wygrywa Rallye des Cévennes za kierownicą Berlinette z silnikiem o pojemności 1600 cm3 z turbodoładowaniem. Są to dopiero pierwsze kroki tego nowego rozwiązania, które jak się później okaże odniesie wielki sukces.

1973: Apogeum sukcesów
Warto przypomnieć sobie najlepszych francuskich kierowców tamtej epoki: Andruet, Darniche, Thérier, Nicolas, Piot, obok których wymienić należy doświadczonego Anderssona. Do tego należy dodać zespół mechaników oraz samochód w szczytowej fazie rozwoju. Sezon zaczyna się zwycięstwem Andrueta w Rajdzie Monte Carlo, kolejne cztery miejsca zajmują inne Berlinette. Rajd Portugalii kończy się podwójnym zwycięstwem Thériera i Nicolasa.

Podczas Rajdu Maroka króluje Darniche. Dalszy ciąg sezonu będzie wyglądał podobnie. Alpine Renault zdobywa tytuł Mistrza Świata, a Jean-Luc Thérier zostaje Mistrzem Francji.

1974–1975: Pożegnanie zespołu fabrycznego
Nicolas wygrywa Rajd Maroka. W Rajdzie Korsyki plasuje się na drugim miejscu. Ale Berlinette przechodzi do historii, a ostatnie zwycięstwo A110 odnosi Henry podczas Critérium des Cévennes.

Po błyskotliwej karierze i zdobyciu prestiżowych tytułów Berlinette może oficjalnie przejść na emeryturę. Nie przestanie jednakże w kolejnych latach odnosić zwycięstw, prowadzone przez kierowców amatorów i miłośników tego kultowego samochodu.

[Włącz pokaz slajdów]