MERCEDES: JUBILEUSZ SERII 14 W WERSJI COUPE – MA PÓŁ WIEKU

W listopadzie 1968 roku Mercedes- Benz zaprezentował serię modelową 114 z nadwoziem coupé. Zadebiutował wariant 250 CE, z 6-cylindrową jednostką z wtryskiem paliwa – zarezerwowaną wyłącznie dla tego auta.

Drugą z wersji był model 250 C, z najmocniejszym silnikiem dostępnym wówczas w limuzynie.

---

Zobacz także:

HISTORIA/OLDTIMERS

ROZMAITOŚCI

---

 

Dwudrzwiowa odmiana zajęła miejsce na szczycie gamy „/8” (niem. „Strich- Acht”), jak nazywano później serie 114 i 115 z uwagi na rok debiutu. Dziś stoczternastki w wersji coupé należą do najbardziej poszukiwanych klasyków w ofercie All Time Stars – dealera Mercedes- Benz Classic.

50 lat temu Mercedes- Benz ustanowił nowy standard motoryzacyjnej elegancji. W styczniu zadebiutowały limuzyny typoszeregów 115 i 114 – pierwszych niezależnych serii klasy wyższej marki. W listopadzie dołączyła do nich odmiana coupé typoszeregu 114, dając początek tradycji współczesnej Klasy E Coupé. Jeszcze w tym samym roku, w grudniu, pojawił się trzeci wariant nadwoziowy „/8” – przedłużona limuzyna. Później producent wprowadził jeszcze podwozie przeznaczone do specjalistycznej zabudowy.

Eksperci byli pod wrażeniem dwudrzwiowego modelu z uwagi na jego wysokiej jakości wykończenie i wyposażenie wnętrza, w tym zastosowane okładziny oraz drewniane inkrustacje na desce rozdzielczej. Branżowy magazyn „auto motor und sport” pisał wówczas: „Coupé zapewnia również komfort, którego brakuje w limuzynie, a powiew luksusu jest tu dostępny w ramach przystępnie wycenionego pakietu”.

Od strony technicznej coupé było blisko spokrewnione z limuzyną. Jego design – na tle wersji czterodrzwiowej – zdecydowanie bardziej odpowiadał jednak wyobrażeniom o sportowo- eleganckim samochodzie turystycznym: aby uzyskać dynamiczną sylwetkę, projektanci spłaszczyli przednie i tylne szyby, a linię dachu poprowadzili o 45 mm niżej. Ponadto zastosowano bezramkowe, w całości opuszczane boczne okna, pomiędzy którymi nie było słupka. Harmonijny styl dopełniał tylny zderzak przedłużony aż do nadkola.

Do zakończenia produkcji w sierpniu 1976 r. Mercedes- Benz zbudował ponad 67 tysięcy coupé serii 114. Najczęściej wybieranym wariantem był 250 CE, który znalazł 21 787 nabywców. Topowa odmiana – 280 CE – trafiła w ręce 11 518 klientów. Około 60 proc. wyprodukowanych egzemplarzy został wyeksportowanych.

Od standardowego nadwozia do stoczternastki coupé

W 1968 r., wraz z wprowadzeniem dwudrzwiowej serii 114, Mercedes-Benz nie tylko zapoczątkował tradycję coupé Klasy E, ale i zwiększył zróżnicowanie gamy swoich modeli. Po II wojnie światowej w seriach modelowych W 120 (180) oraz W 128 (220 SE) producent ze Stuttgartu zdecydował się wykorzystywać standardowe nadwozia.

Pozwalało to na współdziele niewielu identycznych, tłoczonych elementów, takich jak ramy przedniej szyby, przednie drzwi czy bagażnik – i stworzenie podstaw dla efektywnej produkcji. Możliwość unifikacji technik konstrukcji opływowego nadwozia w nie mniejszym stopniu odnosi się do serii modelowych 110 oraz 111/ 112, których nadwozia są ze sobą spokrewnione na odcinku od przedniej szyby aż do bagażnika.

W 1960 r. prof. Fritz Nallinger, szef rozwoju, zaproponował podział serii modelowych na dwie sekcje. Właśnie w ten sposób narodził się model „/8”, zaprezentowany w 1968 r. jako osobna seria klasy wyższej. Warianty czterocylindrowe przyporządkowano serii modelowej 115, a sześciocylindrowe – w tym coupé – serii 114. Umowę na budowę eleganckiego, dwudrzwiowego modelu na bazie limuzyny podpisano 11 grudnia 1964 r. Już 3 września 1965 r. Nallinger zaprezentował zarządowi dwa projekty coupé.

Fakt, że stoczternastka coupé, pokazana w listopadzie 1968 r., była pozycjonowana na szczycie gamy, nie pozostawiał wątpliwości co do doboru silników: z limuzyny wykorzystano tylko gaźnikową sześciocylindrową jednostkę topowej wersji 250 (96 kW/130 KM). Wyłącznie dla coupé zarezerwowano odmianę silnika M 114 z elektronicznie sterowanym wtryskiem paliwa Bosch D-Jetronic (250 CE, 110 kW/150 KM). Mocny wariant szybko zdobył uznanie.

Magazyny „Motor- Rundschau” oraz „auto motor und sport”w ramach przeprowadzonych pomiarów ustaliły, że jego prędkość maksymalna wynosiła 198 km/h, a według szwajcarskiego periodyku „Automobil Revue” było to nawet 199 km/h. Oznacza to, że model otarł się o magiczną granicę 200 km/h, która pozostawała wówczas poza zasięgiem większości aut osobowych.

Nie trzeba dodawać, że na miejsce premiery swojego coupé 50 lat temu Mercedes- Benz wybrał tor wyścigowy Hockenheimring. Począwszy od roku 1969, na rynku Ameryki Północnej oferowano Mercedesa 250 C z 2,8-litrowym silnikiem M 130 o mocy obniżonej do 130 KM (96 kW). Od roku 1972, gdy producent wprowadził nowe odmiany 280 C (118 kW/160 KM) oraz 280 CE (136 kW/185 KM), jednostka ta była standardowo montowana w 250 C.

W 1973 roku Mercedes-Benz zaprezentował zmodernizowane coupé klasy wyższej. Oferta nadal obejmowała wersje silnikowe 250 C, 280 Coraz 280 CE. Przeprowadzono jednak szeroko zakrojone zmiany, niektóre zaczerpnięte ze sportowych modeli SL i SLC. Skupiono się między innymi na bezpieczeństwie – czego owocem było zastosowanie ruchomych, regulowanych od wewnątrz lusterek bocznych, odpychających brud osłon przy słupkach A oraz żebrowanych tylnych lamp, których wyprofilowanie również chroniło przed zabrudzeniami.

W 1973 r. dwudrzwiowe stoczternastki standardowo otrzymały bezpieczną, czteroramienną kierownicę z Klasy S, zagłówki foteli oraz automatyczne pasy bezpieczeństwa z przodu. Jednocześnie odświeżono ich design, który teraz nawiązywał do Klasy S serii 116 wprowadzonej w 1972 r. i wyróżniał się m.in. niskim, szerokim wlotem powietrza do chłodnicy oraz przeprojektowanym przednim zderzakiem.

Premiera modeli 250 C oraz 250 CE późną jesienią 1968 r. rozpoczęła pełną sukcesów historię coupé Mercedesa klasy wyższej. Dziś kontynuuje ją aktualna Klasa E Coupé (typoszereg C 238), która imponuje szeroką gamą wersji i notuje wysoką sprzedaż – regularnie cieszy się na przykład najwyższą liczbą rejestracji w segmencie samochodów sportowych w Niemczech.