HISTORIA MODELU TOYOTA CAMRY MA 35 LAT (ZDJĘCIA)

Toyota Camry, średniej wielkości sedan z napędem na przednie koła, należy – obok Corolli i Priusa – do najlepiej rozpoznawalnych modeli japońskiej firmy na całym świecie.

W Stanach Zjednoczonych jest od wielu lat najchętniej kupowanym samochodem osobowym. Przyjrzyjmy się, jak przebiegała ewolucja samochodu na przestrzeni 35 lat od jej wejścia na rynek.

Zobacz także:

HISTORIA/OLDTIMERS

ROZMAITOŚCI

Nazwa Camry (wywodząca się od japońskiego słowa kanmuri, oznaczającego koronę) pojawiła się w styczniu 1980 roku wraz z wprowadzeniem przez Toyotę modelu Celica Camry, który miał być bardziej statecznym, czterodrzwiowym odpowiednikiem zadziornej Celiki.

Co ciekawe, pod względem konstrukcyjnym sedan miał niewiele wspólnego z Celiką – zbudowano go w oparciu o przedłużoną płytę podłogową Toyoty Carina, wykorzystano też zasadnicze podzespoły z tego modelu. Samochód miał napęd na tylne koła i umieszczony z przodu czterocylindrowy silnik o pojemności skokowej 1.6, 1.8 lub 2.0 l.

Nowoczesna i oszczędna

Toyota Camry pojawiła się jako niezależny model o kodowym oznaczeniu V10 już w marcu 1982 roku, pomyślana jako konkurencja dla kompaktowej Hondy Accord. Po doświadczeniach kryzysów paliwowych lat siedemdziesiątych, auto wyposażono w nowocześniejsze i lżejsze, a zatem i bardziej energooszczędne rozwiązania, w szczególności – po raz pierwszy w historii producenta – napęd na przednie koła z poprzecznie umieszczonym silnikiem.

Nadwozie w wersjach sedan i liftback opracowano z zastosowaniem badań w tunelu aerodynamicznym, co pozwoliło uzyskać niskie jak na owe czasy współczynniki oporu powietrza Cx, odpowiednio 0,38 i 0,36. Początkowo samochód był dostępny z czterocylindrowym, stukonnym silnikiem 1.8 i pięciobiegową przekładnią manualną. Wkrótce ofertę uzupełnił 120-konny silnik 2.0 z czterobiegowym automatem i turbodiesel 1.8 (później 2.0).

W roku 1986 do sprzedaży trafiła druga generacja – Camry V20. Nadwozie zyskało bardziej opływowe kształty, współczynnik oporu aerodynamicznego zmniejszono do 0,34. Z myślą o rynkach eksportowych, oprócz sedana przygotowano również wersję kombi, rezygnując z liftbacka. Wszystkie silniki benzynowe zyskały wtrysk paliwa, a ich gamę wzbogaciły dwie jednostki V6 o pojemnościach skokowych 2.0 i 2.5 l. Camry drugiej generacji była także dostępna z napędem na cztery koła.

Awans do klasy średniej

Rok 1991 przyniósł trzecią generację modelu – XV10. Camry wyrosła z segmentu samochodów kompaktowych, awansując do klasy aut średniej wielkości, a jednocześnie stała się dla Toyoty drugim – obok Corolli – modelem globalnym. Gamę nadwozi, złożoną z sedana i kombi, wzbogaciło dwudrzwiowe coupé, mające konkurować z Hondą Accord. Wybór silników obejmował rzędową czwórkę o pojemności skokowej 2.2 l i mocy 132 KM oraz trzylitrową widlastą szóstkę o mocy 188 KM.

Toyota Camry czwartej generacji (XV20) trafiła na rynek jesienią 1994 roku. Wybór nadwozi o unowocześnionej stylistyce obejmował limuzynę i kombi, a od 1999 roku również coupé, nazwane Camry Solara lub po prostu Solara (od 2000 także w wersji ze składanym dachem). Gama silnikowa pozostała niezmieniona, jednak moc silników wzrosła – rzędowego do 135 KM, a widlastego do 194 KM.

Szybciej, lepiej, taniej

Piąta generacja Camry (XV30) została wprowadzona na rynek we wrześniu 2001 roku w postaci jeszcze większego sedana – zrezygnowano z opracowania wersji kombi ze względu na zmianę upodobań klientów, preferujących minivany i crossovery. Całkowicie przeprojektowany samochód zbudowano w oparciu o wspólną z Toyotą Highlander platformę K, co pozwoliło skrócić czas opracowania z trzech lat do 26 miesięcy i o 30 procent zmniejszyć jego koszt.

Paleta jednostek napędowych składała się z czterocylindrowej jednostki o mocy 156 KM oraz dwóch silników V6 – 3.0 o mocy 193 KM oraz 3.3 o mocy 214 KM, dostępnego tylko w wersji SE.

Hybrydowa rewolucja

Bodaj największą rewolucją w dotychczasowej historii modelu była premiera Camry szóstej generacji (XV40) w 2006 roku. Po raz pierwszy obok silników konwencjonalnych zaoferowano napęd hybrydowy. Ofertę napędów rozpoczynał sprawdzony silnik rzędowy 2.4 o mocy zwiększonej do 160 KM z pięciobiegową skrzynią manualną lub automatyczną, zaś 3,5-litrowy silnik V6 o mocy 272 KM sprzężono z nowym, sześciobiegowym automatem.

Układ hybrydowy z czterocylindrowym silnikiem spalinowym o mocy 150 KM i silnikiem elektrycznym o mocy 30 kW rozwijał łączną moc 190 KM. Przy okazji faceliftingu w 2009 roku silnik 2.4 zastąpiono nowym, 2,5-litrowym, rzędowy silnikiem o mocy 171 KM (181 KM w wersji SE).

Produkowana w latach 2011- 17 siódma generacja Camry zbliżyła model do współczesnej stylistyki Toyoty. Zachowano paletę jednostek napędowych z poprzedniej generacji, jednak dzięki zastosowaniu elektrohydraulicznego układu wspomagania kierownicy dostępna moc wzrosła do 204 KM w przypadku hybrydy, 181 KM dla rzędowego silnika 2.5 oraz 272 KM dla V6. Z oferty zniknęły manualne skrzynie biegów – wersje z napędem konwencjonalnym wyposażono w sześciostopniową przekładnię automatyczną.

Zupełnie nowa Camry

Rok 2017 przyniósł debiut ósmej generacji Camry, zbudowanej na nowej platformie TNGA (Toyota New Global Architecture), którą wykorzystuje również najnowszy Prius i C-HR. TNGA to z jednej strony mocniejsze, sztywniejsze, a jednocześnie lżejsze i bardziej funkcjonalne nadwozie, a z drugiej doskonalsze jednostki napędowe. Czterocylindrowy silnik rzędowy rozwija moc 205 KM (w wersji z poczwórnym wydechem – 211 KM).

Nowy napęd hybrydowy z tym samym silnikiem czterocylindrowym ma łączną moc 211 KM, zaś 3,5-litrowy silnik V6 osiąga 305 KM. Silnikom konwencjonalnym towarzyszy sześciobiegowa przekładnia automatyczna, zaś bezstopniową przekładnię e-CVT układu hybrydowego wyposażono w możliwość symulowania sześciobiegowej sekwencyjnej skrzyni biegów.

Camry jest pierwszym samochodem Toyoty, w którym wprowadzono system multimedialno- informacyjny Entune 3.0 oparty na Linuksie, zaś zaawansowany system bezpieczeństwa czynnego Toyota Safety Sense jest wyposażeniem standardowym.

[Włącz pokaz slajdów]