GOODWOOD FESTIVAL 2013: POKAZ ALFY ROMEO

Nie milkną echa niedawnego Goodwood Festival of Speed 2013, wielkiej parady zabytkowych samochodów wyścigowych. Wśród podziwianych marek nie mogło zabraknąć Alfa Romeo. W hrabstwie West Sussex obejrzeć można było wiele “perełek”.

Na stoisku można było z bliska zobaczyć nową Alfę Romeo 4C oraz sześć innych, cennych egzemplarzy należących do Muzeum Alfy Romeo: 8C 2900B special edition „Le Mans” (1938), Gran Premio Typ 159 “Alfetta” (1951), 2000 Sportiva (1954), 33 Stradale prototyp (1967), 1750 GT Am (1970) i 33 TT 12 (1975).

---

Zobacz także:
SPORT
GOODWOOD FESTIVAL 2013

---

Włoską „bohaterką” widowiska była Alfa Romeo 4C, po raz pierwszy podziwiana w swoich wyścigowych poczynaniach. Ten supersamochód wziął udział w głównej atrakcji festiwalu prędkości, zmagając się z ambitną trasą Goodwood Hillclimb.

Nazwa „4C” odwołuje się do sportowej tradycji marki – w latach trzydziestych i czterdziestych, nazwy 8C i 6C wyróżniały wtedy samochody osobowe oraz wyścigowe, wyposażone w mocne silniki ośmiocylindrowe oraz innowacyjne sześciocylindrowe, uzyskując docelowy stosunek masy do mocy poniżej 4 kg/KM.

Zaprojektowana przez inżynierów Alfy Romeo i wyprodukowana w zakładzie Maserati w Modenie, dwuosobowa Alfa coupé wykorzystuje technologie i materiały stosowane w sportowych samochodach, (wśród których jest już Alfa Romeo 8C Competizione), takie jak: włókno węglowe, aluminium, napęd na tylne koła oraz technologie własne z ostatnich modeli seryjnych. Nowy silnik benzynowy o pojemności 1750 z turbodoładowaniem i wtryskiem bezpośrednim, wykonany z aluminium, zaawansowana technologicznie skrzynia biegów „Alfa TCT” z podwójnym suchym sprzęgłem oraz system Alfa Romeo D.N.A. wzbogacony o nowy tryb „Race” – to własności modelu.

Długość około 4 metrów i rozstaw osi mniejszy niż 2,4 metra, z jednej strony podkreślają kompaktowość auta, a z drugiej pozwalają na wyjątkową zwinność.

Hołd dla 50 lat działalności Autodelty

Na stoisku Alfy Romeo wystawionych było 6 egzemplarzy należących do Muzeum Alfy Romeo. Za wyjątkiem modelu 8C 2900B special edition „Le Mans”, 2000 Sportiva (1954) i „Alfetty” 159 z F1 (1951), wystawione samochody „składają hołd” na 50. urodziny Autodelty – wydziału powstałego w marcu 1963 roku, który zajął się oficjalnym powrotem Alfy Romeo na tory wyścigowe, po wycofaniu się z Mistrzostw Świata Formuły 1 w 1951 roku, kiedy to drugi sezon z rzędu zdobyła mistrzostwo swoją „Alfettą”. Najważniejszą osobowością Autodelty tamtych czasów był z pewnością charyzmatyczny inżynier Carlo Chiti.

8C 2900B special edition “Le Mans” (1938)

Z okazji 90. rocznicy zorganizowania wyścigów samochodowych Le Mans, Alfa Romeo pokazała samochód, który został zaprojektowany i skonstruowany na 24-godzinny wyścig Le Mans w 1938 roku, podczas którego prowadzili go Biondetti i Sommer. „8C 2900″ był w czołówce przez wiele okrążeń zanim musiał wycofać się z powodu uszkodzenia zaworów. „8C” wyposażony w ten sam silnik, co jednoosobowy „P3″, może pochwalić się elegancką stylistyką, nadwozie zaprojektowała Carrozzeria Touring.

Silnik: 8 cylindrów w rzędzie, pojemność 2905 cm3, z dwoma wałkami rozrządu i podwójnym zasilaniem; moc: 220 KM przy 5800 obr./min.; maksymalna prędkość: 240 km/h (150 mph); nadwozie: Touring.

Gran Premio Typ 159 „Alfetta” (1951)

„Alfetta” 159 wygrała Mistrzostwa Świata Formuły 1 w 1951, prowadzona przez Juana Manuela Fangio. Różniła się od wcześniejszego modelu 158, który brał udział w Mistrzostwach Świata Formuły 1 w 1950 roku, kierowanego przez Giuseppe „Nino” Farina, mocnym silnikiem o pojemności 1,5 litra, z 8 cylindrami w rzędzie, 425 KM z tylnym zawieszeniem z osią „De Dion” i bardziej aerodynamiczną sylwetką.

Silnik: 8 cylindrów w rzędzie, 1479 cm3, z dwoma wałkami rozrządu i dwufazowym zasilaniem; moc: 425 KM przy 9300 obr./min.; maksymalna prędkość: 305 km/h (191 mph).

2000 Sportiva (1954)

Alfa „2000 Sportiva” z roku 1954 to jeden z najbardziej wyrafinowanych przykładów włoskiego designu – zaprojektowana przez Franco Scaglione, stylistę firmy „Bertone”: to samochód “gran turismo” (GT) wyposażony w silnik 1900 połączony ze skrzynią biegów z 5 przełożeniami i zawieszenie tylne „De Dion”, będący prekursorem z punktu widzenia rozwiązań technicznych „Alfetty” z roku 1972.

Silnik: 4 cylindry w rzędzie, 1997 cm3, z dwoma wałkami rozrządu; moc: 138 KM przy 6500 obr./min.; maksymalna prędkość: 220 km/h (138 mph); nadwozie: Bertone.

33 Stradale prototyp (1967)

Zaprojektowana przez Franco Scaglione i wyprodukowana przez Autodelta w zakładzie Settimo Milanese, Alfa „33 Stradale” uważana jest za jeden z „najpiękniejszych samochodów sportowych wszech czasów”, gwarantujący niesamowite osiągi dzięki mocnemu silnikowi V8-90º o pojemności 2 litrów.

Ze względu na analogiczne wymiary i layout, jednym z modeli odniesienia dla kompaktowego supersamochodu 4C był z pewnością model 33 Stradale z roku 1967, elegancki dzięki drzwiom otwieranym go góry, posiadający ramę ze stopu magnezu, co było wielką nowością w ówczesnych czasach, ważącą zaledwie 54 kg. Samochód ten łączył zatem wyjątkowe wymagania mechaniczne i funkcjonalne z niepowtarzalnym stylem Alfa Romeo.

Silnik: V8-90°, 1995 cm3, z podwójnym zapłonem; moc: 230 KM przy 8800 obr./min.; maksymalna prędkość: 260 km/h (163 mph); nadwozie: Franco Scaglione.

1750 GT Am (1970)

„1750 GT Am” (1970) toewolucja samochodu coupé Bertone oparta na „1750 GT Veloce”, wersji przeznaczonej na rynek amerykański – stąd dwie litery „Am” w nazwie – i wyposażona w silnik dwoma wałkami rozrządu, z 4 cylindrami w rzędzie i bezpośrednim wtryskiem paliwa „Spica”. Przygotowana przez firmę Autodelta na Europejskie Mistrzostwa Samichodów Turystycznych „Gran Turismo”, osiągnęła najlepsze wyniki prowadzona przez Toine Hezemansa, holenderskiego kierowcę wyścigowego.

Silnik: 4 cylindry w rzędzie, 1985 cm3, z dwoma wałkami rozrządu, z podwójnym zapłonem, bezpośredni wtrysk paliwa “Spica”; moc: 220 KM przy 7500 obr./min.; maksymalna prędkość: 230 km/h (144 mph).

33 TT 12 (1975)

1975 był prawdopodobnie najbardziej prestiżowym rokiem dla Autodelty: model „33 TT 12″ zwyciężył w markowych Mistrzostwach Świata, powtarzając sukces dwa lata później samochodem „33 SC 12“. Mistrzowski Puchar Świata dotarł do Settimo Milanese wraz z samochodem z przestrzenną ramą i z 12-cylindrowym „boxerem” (stąd nazwa „TT 12″) o pojemności trzech litrów i ponad 500 KM, który umożliwił mu zwycięstwo w siedmiu z ośmiu wyścigach, w tym Targa Florio (Merzario-Vaccarella).

Wszyscy najlepsi kierowcy tamtych czasów zaciskali dłonie na kierownicy „33 TT 12″: Merzario, Brambilla, Pescarolo, Bell, Laffite, Mass, Andretti, Ickx, Scheckter i Vaccarella. „TT 12″ był nowoczesny również pod kątem wyglądu: szeroki i niski, z charakterystycznym, potężnym i charakterystycznym „peryskopem” za siedzeniem kierowcy. W następcy – „SC 12″ z 1977 zadebiutował natomiast 12-cylindrowy „boxer” z turbodoładowaniem.

Silnik: 12 przeciwstawnych cylindrów, 2995 cm3; moc: 500 Km przy 11000 obr./min.; maksymalna prędkość: 350 km/h (219 mph).